پيوند اعضاء هميشه توسط دو مانع عمده يعني، كمبود اهداءكنندگان و خطر رد پيوند محدود شده است. ازاين رو براي رفع اين مشكل مفهوم مهندسي بافت مطرح شد. به طوركلي روش هاي متداول مهندسي بافت جهت بازسازي و بهبود عملكرد بافت روي يكي از دو اساس تزريق سوسپانسيون هاي سلولي جدا شده و استفاده از داربست هاي زيست تخريب پذير جهت حمايت از شكل و ساختار بافت، استوار مي باشند. باجود پيشرفت هاي كه دراين زمينه ها صورت پذيرفته است، به نظر مي رسد كه اين روش ها داراي محدوديت هايي نيز مي باشند. به طور مثال، در روش هاي معمول جهت تهيه سوسپانسيون سلولي، از آنزيم هاي پروتئوليتيك مانند تريپسين استفاده مي شود كه اين امر باعث آسيب رسيدن به سلول و ماده زمينه خارج سلولي آن (ECM) مي گردد، در مورد محدوديت استفاده از داربست هاي زيست تخريب پذير نيز مي توان به پاسخ التهابي ناشي از تخريب داربست اشاره نمود. ازاينرو ظروف كشت سلول حساس به دما جهت برداشت لايه هاي سلولي، كه از طريق پيوند كوالانسي بين پليمر حساس به دما مانند پلي ان ايزوپروپيل آكريل آميد (PNIPAAM) و ظروف كشت سلول معمولي (TCPS) تهيه مي شوند، براي برداشت لايه هاي سلولي توسعه يافتند. با استفاده از اين ظروف و تنها با تغيير دماي كشت مي توان لايه هاي سلولي سالم و با ECM دست نخورده برداشت كرد و اين لايه هاي سلولي را براي انواع روشهاي پزشكي ترميمي به كار برد.